Jakie lokalne dania spróbować w Niemczech?

Niektórzy podróżują do Niemiec po zabytki i miasta, inni koncentrują się na odkrywaniu niemieckiej kuchni. Jeśli jesteś smakoszem i masz zamiar wyruszyć w kulinarną podróż po Niemczech, oto kilka artykułów, które pomogą Ci zaplanować niemieckie podróże kulinarne. Od niemieckich targów spożywczych i ogródków piwnych po festiwale wina, muzea kulinarne i oczywiście przepyszne niemieckie restauracje – oto najlepsza z różnorodnej niemieckiej kuchni.

Königsberger Klopse. Nazwana na cześć dawnej stolicy Prus Wschodnich, Królewca (obecnie Kaliningrad w Rosji), to smaczne danie z klopsikami w kremowo-białym sosie z kaparami jest uwielbiane przez babcie i szefów kuchni. Klopsiki tradycyjnie przyrządza się z mielonej cielęciny, cebuli, jajek, anchois, pieprzu i innych przypraw. Kapary z sosu i sok z cytryny nadają temu sycącemu, komfortowemu jedzeniu zaskakująco eleganckie wykończenie. Dziś königsberger Klopse można znaleźć w większości niemieckich restauracji, ale są one szczególnie popularne w Berlinie i Brandenburgii.

Maultaschen. Maultaschen ze Szwabii są bardzo podobne do ravioli, ale większe. Są to zazwyczaj kwadratowe kieszonki wielkości dłoni z nadzieniem, które obejmuje gamę od pikantnych do słodkich i mięsnych do wegetariańskich. Tradycyjne połączenie to mięso mielone, bułka tarta, cebula i szpinak – całość doprawiona solą, pieprzem i pietruszką. Często są gotowane na wolnym ogniu i podawane z bulionem zamiast sosu, aby uzyskać delikatniejszy, bardziej kremowy smakołyk, ale czasami są smażone na patelni i masłem, aby uzyskać dodatkowe bogactwo. Dziś Maultaschen można znaleźć w całych Niemczech (nawet zamrożone w supermarketach), ale najczęściej na południu.

Labskaus. Labskaus nie jest najbardziej atrakcyjnym wizualnie daniem, ale smakowitym bałaganem, który jak żadne inne reprezentuje tradycje żeglarskie północnych Niemiec. W XVIII i XIX wieku prowiant na statkach był w większości konserwowany, a różowe pomyje Labskaus były pysznym sposobem ich przygotowania. Solona wołowina, cebula, ziemniaki i marynowane buraki są miksowane jak owsianka i podawane z marynowanymi ogórkami i rolmopsami. Od dawna jest ulubieńcem żeglarzy z Bałtyku i Morza Północnego. Dziś danie serwowane jest w całych północnych Niemczech, ale przede wszystkim w Bremie, Kilonii i Hamburgu.

Kiełbaski. Nie ma Niemiec bez kiełbasek. Istnieje niezliczona ilość wędzonych, wędzonych i innych odmian dostępnych w kochających kiełbasę Niemczech, ale główny nacisk kładzie się na jedne z najlepszych niemieckich potraw ulicznych: Bratwurst lub smażone kiełbaski. Istnieje ponad 40 odmian niemieckiego Bratwurst. Smażone na grillu lub na patelni, a następnie podawane w białej bułce z musztardą na wynos lub z sałatką ziemniaczaną lub kiszoną kapustą jako doskonały dodatek do niemieckiego piwa. Niektóre z najpopularniejszych Bratwurst to Fränkische Bratwurst z Fraconii z majerankiem jako charakterystycznym składnikiem, Nürnberge r Rostbratwurst , który jest niewielki i pochodzi głównie z grilla, oraz Thüringer Rostbratwurst z Turyngii, który jest dość pikantny. Turyngia jest także siedzibą pierwszego niemieckiego muzeum kiełbasek, które zostało otwarte w 2006 roku.

Currywurst. Praktycznie synonim niemieckiej kuchni od 1945 roku, Currywurst jest powszechnie przypisywany Hercie Heuwer, berlińskiej kobiecie, która w 1949 roku zdołała zdobyć keczup i curry w proszku od brytyjskich żołnierzy, zmieszała je i podała wynik na grillowanej kiełbasie, natychmiast tworząc niemieckie jedzenie uliczne klasyczny. Dziś używa się gotowanej i smażonej kiełbasy, a Currywurst pozostaje jednym z najpopularniejszych dań ulicznych na bazie kiełbasy w Niemczech, zwłaszcza w Berlinie, Kolonii i Zagłębiu Renu, gdzie zwykle podaje się go z frytkami i ketchupem lub majonezem lub bułką. Nie najbardziej wyrafinowana potrawa, ale sycąca przekąska uliczna zrodzona z konieczności, na którą wciąż szaleją całe Niemcy: rocznie konsumuje się około 800 milionów.

Doner kebab. Döner kebab został wprowadzony do Niemiec przez tureckich imigrantów pracujących tu w latach 60. i 70. XX wieku. Jednym z pierwszych sprzedawców ulicznych był Kadir Nurman, który w 1972 r. zaczął oferować kanapki z kebabem w Berlinie Zachodnim, skąd danie to szturmem zdobyło najpierw Berlin Zachodni i Wschodni, a następnie resztę Niemiec. Od swoich skromnych berlińskich początków, kiedy döner kebab zawierał tylko mięso, cebulę i trochę sałatki, rozwinął się w danie z obfitą sałatą, warzywami (czasami grillowanymi) i sosami do wyboru. Powszechnie używa się rożna z cielęciny i kurczaka, podobnie jak zawsze popularna jagnięcina, podczas gdy wersje wegetariańskie i wegańskie stają się coraz bardziej popularne.

Sznycel. Niektórzy mogą argumentować, że sznycel jest austriacki, a nie niemiecki, ale jego początki są w rzeczywistości włoskie. Ta kontrowersja nie powstrzymała jednak popularności panierowanych i smażonych kotletów mięsnych w całych Niemczech. Podczas gdy sznycel austriacki lub wiedeński jest zgodnie z prawem wytwarzany wyłącznie z cielęciny, wersja niemiecka jest przygotowywana z delikatnej wieprzowiny lub indyka i stała się podstawą większości tradycyjnych restauracji. Podczas gdy sznycel wiedeński jest podawany bez dodatków, Niemcy uwielbiają nakładać różne sosy na sznycel. Jägerschnitzel podawany jest z sosem grzybowym, Zigeunerschnitzel z sosem paprykowym, a Rahmschnitzel podawany jest z kremowym sosem. Wszystko dobrze komponuje się ze smażonymi ziemniakami i zimnym lagerem lub frankońskim winem jabłkowym.

Brezeln (precel). Podobnie jak kiełbasy, większość regionów w Niemczech ma swój własny sposób na przygotowanie precli. Precle mogą być dodatkiem do kiełbasy. Lub można je pokroić i napełnić jak kanapki. Najlepszy sposób na zjedzenie precla? Świeże i ciepłe z piekarnika z dużą ilością masła. Te przysmaki z ciasta są pyszne w każdym kształcie i rozmiarze (a jest ich wiele).

Rolada. Rouladen to pyszna mieszanka bekonu, cebuli, musztardy i pikli owiniętych razem w plasterki wołowiny lub cielęciny. Wegetariańskie i inne opcje mięsne są teraz również szeroko dostępne, ale prawdziwą okazją jest Rinderrouladen (rolada wołowa), popularne danie w zachodnich Niemczech i regionie Renu. To podstawa rodzinnych obiadów i specjalnych okazji. Zazwyczaj podaje się je z kluskami ziemniaczanymi, puree ziemniaczanym i kiszoną czerwoną kapustą. Sos z czerwonego wina jest absolutnym wymogiem dopełnienia dania.

Sauerbraten. Sauerbraten jest uważana za jedną z narodowych potraw Niemiec, a we Frankonii, Turyngii, Nadrenii, Saarland, na Śląsku i Szwabii istnieje kilka regionalnych odmian. Przygotowanie tej pieczeni zajmuje sporo czasu, ale rezultaty, często podawane jako niedzielny rodzinny obiad, są naprawdę warte pracy. Sauerbraten (dosłownie „kwaśna pieczeń”) jest tradycyjnie przygotowywana z mięsem końskim, ale obecnie coraz częściej używa się wołowiny i dziczyzny. Przed gotowaniem mięso marynuje się przez kilka dni w mieszance octu z czerwonego wina, ziół i przypraw. Zatopiony w ciemnym sosie z sosu z cukru buraczanego i chleba żytniego, aby zrównoważyć kwaśny smak octu, Sauerbraten jest następnie tradycyjnie podawany z czerwoną kapustą, kopytkami lub gotowanymi ziemniakami.

Himmel un Ęad. To kolejne niechlujne i niekoniecznie atrakcyjne wizualnie danie, ale zdecydowanie warte spróbowania. Himmel und Erde lub Himmel un Ęäd w Kolonii (oba oznaczają „Niebo i Ziemia”) są popularne w Nadrenii, Westfalii i Dolnej Saksonii. Danie składa się z kaszanki, smażonej cebuli i puree ziemniaczanego z musem jabłkowym. Istnieje od XVIII wieku, a obecnie jest ukochaną podstawą wielu browarów i piwiarni Kölsch w Kolonii, gdzie doskonale komponuje się z kieliszkiem lub trzema popularnymi piwami.

Saumagena. Saumagen rozsławił kanclerz Niemiec Helmut Kohl, który (podobnie jak danie) pochodził z Palatynatu. Kohl kochał Saumagena i podawał go odwiedzającym go dygnitarzom, w tym Margaret Thatcher, Michaiłowi Gorbaczowowi, Ronaldowi Reaganowi i Billowi Clintonowi. Dosłowne tłumaczenie tego dania to „żołądek maciory”, ale Saumagen jest o wiele mniej ciekawy, niż sugeruje jego nazwa. Trochę przypominający szkockie haggis, przygotowywany jest z żołądka świni (lub sztucznego) jako osłonki do farszu z wieprzowiny, ziemniaków, marchwi, cebuli, majeranku, gałki muszkatołowej i białego pieprzu. Następnie jest krojony w plastry i smażony na patelni lub pieczony w piekarniku i, jak wiedział Kohl, doskonale komponuje się z kapustą kiszoną, puree ziemniaczanym i białym wytrawnym winem z Palatynatu.

Spargel. Niemcy szaleją na punkcie białych szparagów. Gdy około połowy kwietnia nadejdzie czas zbiorów, dania ze szparagów pojawiają się w menu restauracji w całych Niemczech, od Flensburga po Monachium i Akwizgran po Frankfurt. Są festiwale spargel, trasa Spargel w Badenii-Wirtembergii i niezliczone stragany wzdłuż dróg Niemiec sprzedających „białe złoto”. W restauracjach szparagi gotuje się lub gotuje na parze i podaje z sosem holenderskim, roztopionym masłem lub oliwą z oliwek. Jest zawinięty w bekon lub na sznycla; jako zupa szparagowa, smażone szparagi, naleśniki z ziołami i szparagami, szparagi z jajecznicą czy szparagi z młodymi ziemniakami. W całych Niemczech słychać słyszalne westchnienie, gdy Spargelzeit kończy się 24 czerwca, w Dzień Św. Jana Chrzciciela.

Reibekuchen. Placki ze smażonych ziemniaków są tak popularne w Niemczech, że mamy dla nich ponad 40 nazw. Są one znane jako Reibekuchen, Kartoffelpuffer, Reibeplätzchen, Reiberdatschi, Grumbeerpannekuche i tak dalej i tak dalej. Kolejna kwintesencja niemieckiej wygody i street foodu, Reibekuchen , często jest podawana z musem jabłkowym, na czarnym chlebie żytnim pumpernikiel lub z melasą (rodzaj syropu). Są popularne przez cały rok: w Kolonii i Nadrenii są uwielbiane przez biesiadników podczas wiosennych obchodów Karnevalu, a wszystkie niemieckie jarmarki bożonarodzeniowe mają sprzedawców Reibekuchen , gdzie codziennie w okresie świątecznym przetwarza się setki litrów ciasta ziemniaczanego.

Schwarzwalder Kirschtorte. Niemcy oferują szeroki wybór ciast, ale jednymi z najbardziej popularnych jest schwarzwälder Kirschtorte lub tort szwarcwaldzki. Podobno stworzona przez Josefa Kellera w 1915 roku w Café Agner w Bonn w Nadrenii, zazwyczaj składa się z kilku warstw czekoladowego biszkoptu ułożonego z bitą śmietaną i wiśniami, a następnie skropionego Kirschwasserem. Zdobią go dodatkowo bita śmietana, wiśnie maraschino i wiórki czekoladowe. Jego popularność w Niemczech rosła szybko i stabilnie po II wojnie światowej i właśnie w tym okresie Kirschtorte zaczyna pojawiać się również w innych krajach, szczególnie na Wyspach Brytyjskich. Bez względu na przyczynę swojego sukcesu, idealnie nadaje się zarówno do Kaffee und Kuchen w niemieckiej kawiarni w niedzielne popołudnie, jak i na deser.

Kasekuchen. W niemieckim serniku rzadko pojawiają się truskawki (czy jakiekolwiek inne owoce), a spód na pewno nie jest zrobiony z krakersów, ale ze świeżo przygotowanego ciasta (lub nawet bez bazy, jak w wersji z Prus Wschodnich). Nadzienie jest wykonane z chudego twarogu zamiast twarogu, dodawana jest pianka jajeczna, aby uzyskać więcej puszystości, oraz cytryna i wanilia dla dodatkowej świeżości. Może ta czystość i skupienie się na garści składników sprawia, że wersja sernika pojawia się w prawie każdym regionie Niemiec: jest Käsekuchen, Quarkkuchen, Matzkuchen, a nawet Topfenkuchen w Austrii. Gdziekolwiek go spróbujesz, możesz być pewien, że z dodatkiem świeżej śmietanki i filiżanką gorącej kawy jest to idealny smakołyk.